Het Sombere Beeld Van De Toekomst Van Amerika
Het Sombere Beeld Van De Toekomst Van Amerika

Video: Het Sombere Beeld Van De Toekomst Van Amerika

Video: Het Sombere Beeld Van De Toekomst Van Amerika
Video: The Third Industrial Revolution: A Radical New Sharing Economy 2024, Maart
Anonim

Ik was vijf maanden zwanger van mijn tweede kind toen ik op sollicitatiegesprek ging. Ik werkte parttime voor een website als redacteur en wist niet eens zeker of ik wel een nieuwe baan wilde. Maar mijn man en ik hadden de berekeningen gemaakt en met twee kinderen in de kinderopvang had ik loonsverhoging nodig of moest ik stoppen. De recruiter die me belde, stond er ook op dat het perfect voor mij was: "Flexibele uren, goed loon, gezinsvriendelijk en ze denken dat je perfect zou zijn voor de baan."

En hoewel ik het leuk vond om vanuit huis te werken, was het idee van een beter loon en een meer gestructureerde werkomgeving aantrekkelijk. Ik waggelde het kantoor binnen en wachtte op het interview. Toen de vrouw van HR naar buiten kwam om mijn hand te schudden, keek ze naar mijn buik en fronste haar wenkbrauwen. "Oh, ik wist niet dat je zwanger was."

'Ik wist niet dat het relevant was,' zei ik. Ze glimlachte: "Natuurlijk niet, we zijn gezinsvriendelijk!"

Maar zoals ik in de volgende 30 minuten ontdekte, betekende "gezinsvriendelijk" geen betaald zwangerschapsverlof, ik had niet de mogelijkheid om af en toe vanuit huis te werken en de manager zei vaak dat de mensen bij het bedrijf "lange uren werkten om de klus te klaren."

Het startsalaris was $ 25.000. Ik stond op. "Dank je, maar ik ben niet geïnteresseerd," zei ik en liep naar buiten.

GERELATEERD: De 10 beste bedrijven voor werkende moeders

Een paar maanden later heb ik mijn baan opgezegd. Ik wilde niet. Ik hield van werken. Maar de economische realiteit van het werken met twee kinderen was te zwaar om onder ogen te zien. Zelfs in het Midwesten, waar de kosten van levensonderhoud betaalbaar zijn, konden we het niet laten werken.

Vanavond zullen verschillende lokale openbare televisiestations "Raising of America" uitzenden, een documentaire die kijkt naar de harde realiteit van het krijgen van kinderen in Amerika. De documentaire heeft een aantal sombere statistieken: Amerika is gedaald van de eerste naar de zesentwintigste van de 29 ontwikkelde landen voor het welzijn van onze kinderen. 40 procent van de 5-jarigen komt naar de kleuterschool en kan niet leren. We staan op de 23e plaats van de 29 voor het afstudeerpercentage van de middelbare school en 19e van de 29 voor het afstudeerpercentage van de universiteit.

Samengevat: het beleid en de praktijken van ons land maken het moeilijk om ouders te zijn.

Er is duidelijk iets mis. Maar terwijl andere landen de problemen waarmee hun kinderen worden geconfronteerd op een politieke manier hebben benaderd, is de Amerikaanse oplossing voor dit probleem geweest om alle verantwoordelijkheid bij de ouders te schuiven. Ondertussen zijn ouders meer gestrest dan in vorige generaties. De lonen zijn gedaald, terwijl de kosten van medicijnen en huisvesting zijn gestegen. De New York Times meldde onlangs: "[Een recente Pew-enquête] vond iets van een stresskloof door ras en opleiding. Hogeschoolopgeleide ouders en blanke ouders waren significant meer geneigd dan andere ouders om te zeggen dat de balans tussen werk en gezin moeilijk is."

Iedereen is geweldig kit van LEGO
Iedereen is geweldig kit van LEGO

Lego lanceert allereerste LGBTQIA+-set, net op tijd voor Pride Month

opa geslacht onthullen
opa geslacht onthullen

Aanstaande moeder laat haar grootouders helpen met het onthullen van het geslacht van de baby - maar opa is kleurenblind

En deze stress doet onze kinderen pijn.

Samengevat: het beleid en de praktijken van ons land maken het moeilijk om ouders te zijn.

De documentaire duikt in de geschiedenis van het pleiten voor een gezinsbeleid in de politiek, te beginnen met de Family and Medical Leave Act (FLMA), die moeders een gegarandeerde 16 weken onbetaald verlof geeft. Voordat het beleid werd aangenomen, werd het beleid zwaar onder de loep genomen door het bedrijfsleven, dat beweerde dat het vrije ondernemerschap zou mislukken als bedrijven deze last moesten dragen. Het ging voorbij, maar nauwelijks. En verrassing, vrij ondernemerschap bestaat nog steeds.

Maar FLMA is zwak. Veel vrouwen die weer aan het werk gaan nadat ze hun FLMA-verlof hebben genomen, krijgen te maken met extra druk van werkgevers. Een vrouw in de documentaire werd ontslagen nadat ze terugkwam. Natuurlijk zijn dergelijke praktijken illegaal, maar welke ouder heeft de tijd en het geld om een bedrijf verantwoordelijk te houden? We hebben amper tijd om te ontbijten.

Maar het is een vraag die veel bootstrapping Amerikanen stellen: "Waarom zou een persoonlijk probleem een openbaar probleem zijn?" Maar de echte vraag is: waarom zou een publiek probleem een privéprobleem zijn?

Het meest aangrijpende moment in de documentaire was tijdens de bespreking van het Amerikaanse militaire kinderopvangprogramma, dat betaalbare kinderopvang van hoge kwaliteit biedt aan militairen. Een verbazingwekkend voordeel natuurlijk, maar het wijst op de hypocrisie van een land dat vastbesloten is om kinderopvang te bieden aan hun soldaten, maar dit aan de rest van het land te onthouden. Elk van de politieke partijen in ons land beweert pro-gezin te zijn, maar we zijn de laatste ontwikkelde natie die daadwerkelijk pro-gezinspolitiek invoert, zoals gesubsidieerde kinderopvang en betaald zwangerschapsverlof.

De documentaire wijst erop dat zelfs de kinderopvang die we hebben ontbreekt. Kinderopvangmedewerkers verdienen weinig tot niets. Een recent artikel in The Atlantic merkt op: "Hoe kan dagopvang zowel een aanslag op de middelen van klanten zijn, als geen leefbaar loon betalen? Om een kinderopvang als van hoge kwaliteit te beschouwen, is een van de grootste factoren de personeelsverhoudingen, hoe lager hoe beter, vooral voor de kleinste kinderen die voeding nodig hebben, luiers verschonen en tal van ander praktisch werk. Dat maakt het bijzonder moeilijk om de productiviteit van het kinderopvangmodel te verhogen."

Zowel de New York Times, The Atlantic als "The Raising of America" wijzen allemaal op één ding: overheidsingrijpen. Dit is een publiek probleem, geen privéprobleem, omdat het het welzijn van ons land aantast en rechtstreeks van invloed is op ons vermogen om te concurreren met de rest van de wereld. Hoe kunnen we Amerika groot noemen als we niets van die grootsheid in de volgende generaties investeren? Ons Amerikaanse gevoel voor uitzonderlijkheid is niets anders dan een verkeerde benaming als het van toepassing is op onze kinderen.

GERELATEERD: 5 Koude, harde feiten over ouderschap in de VS

Onlangs klaagde een vriend van mij op Facebook: "Waarom zouden bedrijven je betaald zwangerschapsverlof moeten geven?" Deze vriendin heeft natuurlijk de luxe een echtgenoot te hebben met een goedbetaalde baan en haar eigen carrière die flexibel is. Maar het is een vraag die veel bootstrapping Amerikanen stellen: "Waarom zou een persoonlijk probleem een openbaar probleem zijn?" Maar de echte vraag is: waarom zou een publiek probleem een privéprobleem zijn?

Deze documentaire probeert beide vormen van die vragen te beantwoorden met aangrijpende getuigenissen en verontrustende statistieken. Maar voor ouders illustreren ze een alom bekende realiteit van de strijd tussen medische kosten, kinderopvang, lage lonen en huisvesting.

Mijn jongste is nu twee en ik zou graag weer terug op de arbeidsmarkt zijn, maar behalve mijn leeftijd en striae is er in twee jaar niet veel veranderd. Kinderopvang is nog steeds duur en corporaties zijn niet flexibel. Er is één ding dat ik wel weet, het is dat er iets moet veranderen - en het zijn niet de ouders van Amerika, we werken allemaal zo hard als we kunnen.

Je kunt "The Raising of America" tot 30 november gratis online bekijken.

Aanbevolen: