Inhoudsopgave:

Oordeel Niet, Maar Mijn Kinderen Mogen Mijn Bord Niet Aanraken
Oordeel Niet, Maar Mijn Kinderen Mogen Mijn Bord Niet Aanraken

Video: Oordeel Niet, Maar Mijn Kinderen Mogen Mijn Bord Niet Aanraken

Video: Oordeel Niet, Maar Mijn Kinderen Mogen Mijn Bord Niet Aanraken
Video: Geef jij een vuurtje aan een kind van 13 jaar? | Mensenkennis 2024, Maart
Anonim

Het idee van de moeder-als-martelaar is een van die bijzonder verderfelijke stereotypen - een waarvan de normen niet te halen zijn, maar ook onmogelijk van ons af te schudden.

Aan de ene kant krijgen moeders vaak de schuld dat ze ten prooi zijn gevallen aan het martelaarschap van de moeder

(Oh, mama speelt weer de martelaar! Oh, kijk, ze heeft haar hele leven opgegeven voor haar kinderen! Oh, daar gaat ze, klagend over hoeveel ze heeft opgeofferd!)

Aan de andere kant wordt van moeders ook verwacht dat ze de kwaliteiten van een martelaar vertonen. (Als ze echt van haar kinderen hield, zou ze niet zo egoïstisch zijn.) Soms worden we er zelfs om gevierd. (Ze is zo'n goede moeder! Kijk eens naar alles wat ze heeft opgeofferd voor haar kinderen!)

Als er één ruimte is waar martelaarachtige verwachtingen hooggespannen zijn, dan is het wel de keukentafel. Meer specifiek is het het bord eten dat voor ons op de keukentafel staat. (Of, laten we eerlijk zijn, het is het bord met eten waar we boven zweven terwijl we aan het aanrecht staan en handenvol van onze "maaltijden" in onze gezichtsgaten scheppen.)

Maar ik weiger een martelaar te zijn als het gaat om het eten op mijn bord

Mijn bord is mijn domein. Het is in feite een van mijn laatste persoonlijke domeinen. Mijn kinderen hebben mijn lichaam, mijn huis, mijn tijd, mijn geld, mijn geest, mijn hart en ziel gekoloniseerd. Mijn liefde voor hen is immens en ik zou ze graag al mijn voedsel geven als ons geluk en voorrecht veranderden en we niet langer voedselzeker waren. Ik deel nu zelfs graag mijn eten met hen - maar alleen als ik het niet allemaal voor mezelf wil.

Ik deel uit vrijgevigheid, maar niet uit verplichting

Het is een kwestie van zelfzorg, een "zet eerst uw zuurstofmasker op voordat u uw kinderen helpt", zo u wilt. Ik eet voor mijn gezondheid. Ik eet om te genieten. Ik eet voor levensonderhoud. Ik eet om te leven.

En als mama honger heeft, is niemand blij.

Maar ik respecteerde deze regel niet altijd toen ik een kind was. In feite hebben mijn zussen en ik routinematig de aanspraak van onze moeder op haar eten geschonden.

'Alsjeblieft, mam,' smeekten we, onze groezelige handen reikend naar haar plastic dienblad met 300 calorieën Lean Cuisine-pizza. "Kunnen we niet gewoon een hapje eten?"

En dan gaf ze ons allemaal een stevige hap van haar maaltijd. Die arme vrouw leefde van weinig meer dan zaagsel en vetvrije kaas, en daar waren we, ze maakte haar hongerig. Het is een wonder dat ze niet al haar maaltijden achter een gesloten deur at, ver buiten het bereik van haar voedselarme kinderen.

Ik zwoer dat ik mijn kinderen niet hetzelfde zou laten doen als ik eenmaal moeder werd. (Ik deed die gelofte natuurlijk direct nadat ik mijn eigen moeder mijn excuses had aangeboden.)

Ik weiger mezelf - of mijn eetlust - te martelen in naam van het verlangen van mijn kinderen om die ene, laatste heerlijke hap te eten. Ik heb me ook aan dat doel gehouden.

Nog maar een paar jaar geleden, bijvoorbeeld, vroeg mijn jonge zoon om de laatste knapperige gebakken aardappel van mijn bord te eten.

Dit was niet zomaar een gebakken aardappel. Het was een gebakken aardappel die mijn grootmoeder net uit haar gietijzeren koekenpan had gehaald. Het was tot in de perfectie bereid - vettig met olie, maar toch knapperig met een zoute paprikakorst.

Het was een van de beste aardappelen in de hele batch.

En het was mijn aardappel.

Ik keek naar mijn zoon en zei: "Ik zou mijn leven voor je geven, maar ik zal nooit een van mijn knapperige aardappelen voor je opgeven."

En toen stopte ik die aardappel recht in mijn mond.

Als je niet denkt dat ik een hebzuchtige, egoïstische moeder ben (alsof deze niet-martelaar er iets om geeft), houd er dan rekening mee dat er tenminste één andere persoon op deze planeet is die een legitieme claim heeft op mijn favoriete aardappelen - of op een van de eten van mijn bord.

En dat zou mijn eigen moeder zijn.

Moge ze in vrede eten.

Aanbevolen: